Katecheza :: Parafia Targowiska

KATECHEZA

ŚWIĘTE TRIDUUM PASCHALNE 2022 r.

1) - WIELKI CZWARTEK - we wszystkich parafiach celebrowana jest tylko jedna Msza Święta, zwana Mszą Wieczerzy Pańskiej, na pamiątką ustanowienia sakramentów Eucharystii i kapłaństwa. Msza Wieczerzy Pańskiej rozpoczyna Święte Triduum Paschalne. W naszej świątyni pw. Św. Małgorzaty rozpocznie się ona o godz. 18.00. Po hymnie Chwała na wysokości Bogu milkną dzwony i organy - aż do Wigilii Paschalnej Wielkiej Soboty. Adoracja Pana Jezusa w ciemnicy do godz; 21.00

2) - WIELKI PIĄTEK - zachowujemy post ścisły, czyli całkowite wstrzymanie się od potraw mięsnych i spożycie tylko trzech posiłków w ciągu całego dnia, w tym jeden do syta; od tego postu osoby od 14. do rozpoczęcia 60. roku życia nie mają dyspensy. Niech towarzyszy nam modlitwa, skupienie i zaduma nad misterium męki, śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Tego dnia na znak, że Jezus Chrystus złożył najdoskonalszą Ofiarę – kościół od wieków powstrzymuje się od sprawowania Mszy świętej. Liturgię Wielkiego Piątku rozpoczniemy Drogą Krzyżową o godz; 16.30. Liturgia Męki Pańskiej w naszym kościele będzie o godz. 17.00. Na zakończenie liturgii Najświętszy Sakrament zostanie przeniesiony do symbolicznego Grobu Pańskiego w kaplicy Matki Bożej Częstochowskiej. Będzie tradycyjna straż przy Grobie Pana Jezusa. Adoracja Krzyża do godz; 21.00
Od W.Piątku rozpoczyna się Nowenna do Miłosierdzia Bożego do Niedzieli Miłosierdzia.

3) - WIELKA SOBOTA - do południa poświęcenie pokarmów na stół wielkanocny o godz; 09.00 – 10.00 – 11.00 – 12.00 - W sobotni wieczór rozpoczynamy Wigilię Zmartwychwstania Pańskiego. Wigilia Paschalna rozpocznie się o godz. 18.00. – przy poświęceniu ognia na zewnątrz. Przed liturgią drugi dzień Nowenny do Miłosierdzia Bożego.

4) - NIEDZIELA ZMARTWYCHWSTANIA PAŃSKIEGO -

PIĘĆ PRZYKAZAŃ KOŚCIELNYCH

1. W niedziele i święta nakazane uczestniczyć we Mszy świętej i powstrzymać się od prac niekoniecznych.
2. Przynajmniej raz w roku przystąpić do Sakramentu Pokuty.
3. Przynajmniej raz w roku, w okresie wielkanocnym, przyjąć Komunię świętą.
4. Zachowywać nakazane posty i wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych, a w czasie Wielkiego Postu powstrzymywać się od udziału w zabawach.
5. Troszczyć się o potrzeby wspólnoty Kościoła.

WYKŁADNIA DLA
PIERWSZEGO, TRZECIEGO I CZWARTEGO PRZYKAZANIA KOŚCIELNEGO

PIERWSZE PRZYKAZANIE KOŚCIELNE:

„W niedziele i święta nakazane uczestniczyć we Mszy świętej i powstrzymać się od prac niekoniecznych”.

Na terytorium Polski, świętami nakazanymi poza niedzielami są:
 1 stycznia, Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki Maryi
 6 stycznia, Uroczystość Objawienia Pańskiego (tzw. Trzech Króli)
 czwartek po Uroczystości Trójcy Świętej, Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa (tzw. Boże Ciało)
 15 sierpnia, Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny (Matki Bożej Zielnej)
 1 listopada, Uroczystość Wszystkich Świętych
 25 grudnia, Uroczystość Narodzenia Pańskiego (Boże Narodzenie).

W niedzielę oraz inne dni świąteczne nakazane wierni są zobowiązani uczestniczyć we Mszy świętej oraz powstrzymywać się od wykonywania prac niekoniecznych, czyli tych prac i zajęć, które utrudniają:
 oddawanie Bogu czci,
 przeżywanie radości właściwej dniowi świątecznemu,
 korzystanie z należytego odpoczynku duchowego i fizycznego (zob. kan. 1247 KPK).

Nakazowi uczestniczenia we Mszy świętej czyni zadość ten, kto bierze w niej udział, gdziekolwiek jest odprawiana w obrządku katolickim (nie tylko rzymskim), bądź w sam dzień świąteczny, bądź też wieczorem dnia poprzedzającego (zob. kan. 1248 § 1 KPK).

Jeśli z braku kapłana lub z innej poważnej przyczyny nie można uczestniczyć w Eucharystii, zaleca się bardzo, ażeby wierni brali udział w liturgii Słowa, gdy jest ona odprawiana w kościele parafialnym lub innym świętym miejscu według przepisów wydanych przez biskupa diecezjalnego, albo poświęcali odpowiedni czas na modlitwę indywidualną w rodzinie lub grupach rodzin (zob. kan. 1248 § 2 KPK).

TRZECIE PRZYKAZANIE KOŚCIELNE:

„Przynajmniej raz w roku, w okresie wielkanocnym, przyjąć Komunię świętą.”

Okres Wielkanocy obejmuje czas od Niedzieli Zmartwychwstania Pańskiego do Niedzieli Zesłania Ducha Świętego.

 Podczas 205. Konferencji Episkopatu Polski Biskupów Diecezjalnych, która odbyła się w Warszawie, dnia 21 marca 1985 roku, Konferencja Episkopatu Polski ustaliła, że okres, w którym obowiązuje czas Komunii wielkanocnej, obejmować będzie okres od Środy Popielcowej do Niedzieli Trójcy Świętej.

CZWARTE PRZYKAZANIE KOŚCIELNE:

„Zachowywać nakazane posty i wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych, a w czasie Wielkiego Postu powstrzymywać się od udziału w zabawach”.

 Post obowiązuje w Środę Popielcową i w Wielki Piątek wszystkich między osiemnastym a sześćdziesiątym rokiem życia (zob. KPK 1251-1252).

 Wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych obowiązuje w Środę Popielcową oraz piątki całego roku z wyjątkiem uroczystości (zob. KPK 1251). Dotyczy wszystkich, którzy ukończyli czternasty rok życia. Zachęca się do zachowania wstrzemięźliwości także w Wigilię Narodzenia Pańskiego.

 Uzasadniona niemożliwość zachowania wstrzemięźliwości w piątek (np. zbiorowe żywienie) domaga się od chrześcijan podjęcia innych form pokuty.

 Powstrzymywanie się od zabaw sprzyja opanowaniu instynktów i sprzyja wolności serca (zob. KKK 2043). Obowiązuje we wszystkie dni Wielkiego Postu.

 Nowelizacja zapisu czwartego przykazania nie zmienia w niczym dotychczasowego charakteru każdego piątku jako dnia pokutnego, w którym katolicy powinni „modlić się, wykonywać uczynki pobożności i miłości, podejmować akty umartwienia siebie przez wierniejsze wypełnianie własnych obowiązków, zwłaszcza zaś zachowywać wstrzemięźliwość” (zob. kan. 1249-1250). Wyjątkiem są jedynie przypadające wtedy uroczystości. Jeśli zatem w piątek katolik chciałby odstąpić ze słusznej przyczyny od pokutnego przeżywania tego dnia, winien uzyskać odpowiednią dyspensę.

Za zgodność:

+ Wojciech Polak
Sekretarz Generalny
Konferencji Episkopatu Polski

Warszawa, dnia 14 marca 2014 r.

WIELKI POST - czas pokuty i przemiany.

1. Ucichła już głośna muzyka karnawałowa, minęły ostatki i wczorajszy śledzik. Dziś wyjątkowy dzień w liturgii Kościoła - to środa popielcowa.

W świątyniach nastrój powagi, organy grają tylko dla podtrzymania pokutnych pieśni, ołtarze bez kwiatów, kolor szat liturgicznych fioletowy, nie śpiewa się alleluja.

Środa Popielcowa jest jednym z dwóch dni w roku, obok Wielkiego Piątku, kiedy obowiązuje wszystkich powstrzymanie się od potraw mięsnych od 14 -go roku życia wzwyż, a osoby od 18 -tego do 60 -tego roku życia, mają obowiązek zachować post ścisły, to znaczy: w ciągu dnia spożywamy dwa posiłki skromne, jeden do sytości.

W Środę Popielcową i w Wielki Piątek, nie ma dla nikogo żadnej dyspensy ! Post ścisły na początku Wielkiego Postu, ma być mocnym uderzeniem w siebie samego, w swoje grzechy i słabości.

2. Choć Środa Popielcowa nie jest uroczystością, ani świętem, a tylko normalnym dniem pracy, choć nie zobowiązuje nikogo do udziału we Mszy św., to gromadzi w kościołach tłumy ludzi, porównywalne do najważniejszych świąt chrześcijańskich.

Przychodzimy dziś do Jezusa, aby pokornie prosić Go o miłosierdzie i przebaczenie, przyjmując w pokorze popiół na nasze głowy.

3. W Popielec rozpoczynamy czterdziestodniowy okres Wielkiego Postu. Kościół nawiązuje do 40 dni postu Pana Jezusa na pustyni, oraz do czterdziestoletniej wędrówki Izraelitów z niewoli egipskiej do Ziemi Obiecanej.

Post nigdy nie obejmował niedzieli, bowiem niedziela jest radosną pamiątką Zmartwychwstania Jezusa. Z tego powodu do 6 tygodni Wielkiego Postu, dodano brakujące 6 dni i ustalono początek Wielkiego Postu na Środę Popielcową. I tak to trwa od wieków po dzień dzisiejszy.

4. W czterdziestu dniach Wielkiego Postu, Kościół głosi Ewangelię nawrócenia i przebaczenia, wzywa do postu, do uczynków pokutnych, do umartwień i wyrzeczeń, za grzechy własne, swoich rodzin i naszych bliźnich; wzywa szczególnie do żarliwej i wytrwałej modlitwy oraz do czynienia dzieł miłosierdzia.

W Poście wstrzymujemy się od organizowania i uczestniczenia w zabawach, dyskotekach i w potańcówkach, cicho i skromnie obchodzimy imieniny, urodziny, rocznice ślubu, itd. Ograniczamy słuchanie muzyki głośnej i rozrywkowej, młodzież na czas Postu, dziś chowa do szuflad walkman’y i empetrójki.

Kiedy przychodzi Środa Popielcowa, wielu zadaje sobie pytanie: co by tu dobrego postanowić i zaplanować na te 6 tygodni Wielkiego Postu ? Jest to bowiem czas intensywnego życia duchowego i religijnego, czas zerwania z grzechami i nawrócenia się do Boga, czas pokuty i walki z własnymi słabościami i mocami zła.

5. Z pokorą i skruchą, przyjmujemy dziś na nasze głowy podwójnie poświęcony popiół:

Obrzędowi posypania popiołem towarzyszą dwa zamienne zdania:

" Pamiętaj człowiecze, z prochu powstałeś i w proch się obrócisz".

albo, "Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię"

Chrzest święty - wielki skarb Kościoła.

Chrześcijaninie poznaj tak wielką swoją godność. Godność Dziecka Bożego.

Kiedy Pan Jezus wstępował do nieba z góry oliwnej skierował do swoich uczniów ostatnie słowa: "Idźcie na cały świat i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego." (Mt 28,19)

Chrzest Święty jest to sakrament ustanowiony przez Jezusa Chrystusa na zgładzenie grzechu pierworodnego i grzechów uczynkowych przed chrztem popełnionych (o ile chrzest przyjmują ludzie dorośli). Chrzest jednoczy nas z Jezusem Chrystusem i udziela łaski, przez którą człowiek otzrymuje dziecięctwo Boże i należy odtąd do wspólnoty Kościoła Chrystusowego. W naszej tradycji chrześcijańskiej jest zwyczaj udzielania chrztu świętego w pierwszych miesiącach po urodzeniu dziecka. W obrzędzie chrztu powinni brać udział; oprócz rodziców chrzestnych i krewnych również ojciec i matka dziecka. Rodzicami chrzestnymi mogą być tylko bierzmowani, wierzący i praktykujący katolicy. Mają oni wraz z rodzicami naturalnymi dbać o katolickie wychowanie swojego chrześniaka a także w miarę możliwości świadkami przy bierzmowaniu.

Przygotowanie do sakramentu chrztu świętego obejmuje:

1/ Zgłoszenie pragnienia ochrzczenia dziecka - przynajmniej na dwa tygodnie przed planowanym terminem, którego dokonują rodzice dziecka.
2/ Akt urodzenia dziecka z Urzędu Stanu Cywilnego.
3/ Metrykę ślubu kościelnego rodziców dziecka, (gdy ślub był w innej parafii)
4/ Dane osobowe rodziców chrzestnych i adres,
5/ Zaświadczenie od proboszcza dla chrzestnych zamieszkałych poza parafią.
Sakramentu chrztu udzielamy w naszej parafii w pierwszą i trzecią niedzielę miesiąca na sumie - 10.30 - lub mszy wiecz. - 16.00.

SAKRAMENT MAŁŻEŃSTWA W KOŚCIELE KATOLICKIM.

(Rdz 1,27) "Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył; stworzył mężczyznę i niewiastę. Po czym Bóg im błogosławił, mówiąc do nich; - Bądźcie płodni i rozmnażajcie się... -
Każde małżeństwo, zawarte jako trwała wspólnota życia mężczyzny i kobiety posiada swoją godność i jest z natury dobre, bo jest ustanowione przez Boga.
Przygotowanie do zawarcia sakramentu małżeństwa obejmuje;
1/ -Spotkania z duszpasterzem w kancelarii parafialnej, rozmowa duszpasterska, spisanie protokołu przedślubnego.
2/ -Metryka chrztu i bierzmowania - dla narz. z poza parafii.
3/ -Zaświadczenie z USC (ślub konkordatowy).
4/ -Zaświadczenie z nauk przedślubnych.
5/ -Zaświadczenie z poradni rodzinnej (trzy spotkania w poradnictwie).
6/ -Końcowe świadectwo z nauki religii.
7/ -Dowód osobisty.
W celu zawarcia sakramentu małżeństwa upoważniony jest duszpasterz, dla tych małżonków, które przynajmniej jedno zamieszkuje na terenie parafii.

PORADNIA RODZINNA W MIEJSCU PIASTOWYM

Katechezy Przedślubne dla Narzeczonych
Przy Sanktuarium św. Michała Archanioła
Miejsce Piastowe – ul. Ks. Bronisława Markiewicza 25a
II poniedziałek, godz. 16.00
Katechezy Przedślubne odbywają się przez cały rok kalendarzowy
Narzeczeni powinni zgłosić się w poradni na ok. 6 miesięcy przed planowanym ślubem, celem zrealizowania przygotowania do sakramentu małżeństwa.
Porady dla Małżonków
I i III czwartek miesiąca godz. 16.00 – 18.00

Naturalne planowanie rodziny.
Komunikacja małżeńska.
Problemy rodzinne i uzależnienia.

Bliższe informacje można uzyskać pod numerami tel:
Ks. Jan Nigborowicz - Dekanalny Duszpasterz Rodzin
Doradcy życia rodzinnego:
Małgorzata i Tadeusz Rygalik tel. 512 713 824
Anna Fara tel. 669 417 246
Teresa Mazur tel. 504 915 828

„Poślubić się jest pięknie ale i zobowiązująco”

PIĘĆ WARUNKÓW DOBREGO UCZESTNICTWA WE MSZY ŚW.

Często biorąc udział we Mszy św. nie zdajemy sobie do końca sprawy, że jesteśmy uczestnikami świętej czynności. Kościół bardzo się troszczy o to, aby chrześcijanie podczas tego misterium nie zachowywali się jak milczący widzowie, ale by przez obrzędy i modlitwy tę tajemnicę dobrze zrozumieli, dlatego Konstytucja o Liturgii podaje pięć warunków dobrego uczestnictwa we Mszy św.:

kształtowanie przez Słowo Boże,
posilanie się przy stole Ciała Pańskiego,
składanie Bogu dziękczynienia,
ofiarowanie Niepokalanej Hostii,
uczenie się składania w ofierze samego siebie.

Kształtowanie przez Słowo Boże to otwarcie się uczestników na głos Boży. Polega ono na uważnym słuchaniu czytań biblijnych oraz troski o to by poprawnie zrozumieć Boże wezwania. Pomocne w tym są: homilia, komentarz, studium Pisma św. Aby uczestnictwo we Mszy było pełne musi dojść do odpowiedzi na usłyszane Słowo Boże. Ujawnia się ono już w kościele przez modlitwę, śpiew, przyjmowanie odpowiednich postaw, a następnie życie codzienne jak surowy egzaminator wykaże, czy ktoś jest tylko słuchaczem Bożego Słowa, czy też i wykonawcą. Tacy słuchacze podobni są do ludzi roztropnych, którzy dom budują na skale i oni otrzymają błogosławieństwo Pana Boga.

MATKA MIŁOSIERDZIA

Maryja jest Matką Jezusa, a przez to samo i Matką Miłosierdzia. Spośród wszystkich tytułów, jakimi zdobimy imię Maryi, tytuł Matki Zbawiciela - Matki Bożej - jest najwspanialszy.

Matka Boża to znaczy istota wyższa nie tylko ponad wszystko, co jest na ziemi i na niebie,

ale nawet wyższa ponad wszystko, co Bóg może uczynić.

Matka Boża - to istota dopuszczona do przedwiecznej płodności Boga-Ojca, nad którą zdumiewa się całe niebo. Nawet najwyższe duchy niebieskie, Serafiny, nie zdołają pojąć godności tej, którą Słowo Przedwieczne nazywa swą Matką, a Ona Je swoim Synem. Wprawdzie to Słowo rodzi się przed wiekami tylko z Boga-Ojca, ale gdy z Miłosierdzia

ku nam stało się ciałem, wzięło to ciało z łona Maryi.

Wszystkie dzieła Boże ukoronowane są Miłosierdziem. Ale największym Miłosierdziem Boga jest Odkupienie, czyli podniesienie człowieka z nędzy grzechu do godności dziecka Bożego. (...) Syn Boży przez śmierć uwolnił nas z więzów grzechu, wysłużył nam niewyczerpany skarb łask, z jakich korzystamy w Kościele, ustanowił nieustanną ofiarę,

w której posila nas swoim Ciałem. W tych niewysłowionych dziełach Miłosierdzia Bożego Maryja bierze czynny udział. Wydała bowiem na świat nie tylko człowieczeństwo Chrystusa, lecz Boga-Człowieka, Głowę mistycznego Ciała Jezusa, którego jesteśmy członkami,

a który jest dla nas Królem Miłosierdzia. Z tego tytułu Maryja jest Matką nie tylko Jezusa

- Głowy tego Ciała, ale i naszą - członków jego, Matką Miłosierdzia.

Już w Niepokalanym Poczęciu przysposobił Bóg Maryję na Matkę Miłosierdzia, uwalniając

Ją od grzechu pierworodnego. W chwalebnym Jej narodzeniu ujawnił przymioty Miłosierdzia

- Jej czyste delikatne ciało, niezwykłe zdolności umysłu i siłę woli, a przede wszystkim tkliwe, litościwe i niepokalane Serce. Wszak Zbawiciel miał nosić na sobie obraz i podobieństwo Matki, dlatego wypadało, by Maryja była wyposażona w najwznioślejsze cechy przyrodzone

i nadprzyrodzone. Przed taką to Dziewicą staje Archanioł i nazywa Ją "Łaski pełna"

oraz zapowiada Jej nową łaskę, że będzie Matką Jezusa, a przez Niego Matką wszystkich

Jego wyznawców - Matką Miłosierdzia.

Maryja jest dla nas Matką Miłosierdzia, a miłosierdzie to zaczyna świadczyć już od Kalwarii. Odtąd każda łaska spływa na ludzi za pośrednictwem Maryi: Ona wzmacniała Apostołów w ich pracy. Ona wyjednała natchnienie Ewangelistom. Gdy zaś została wzięta do nieba, tym bardziej opiekuje się nami i wyjednuje nam Miłosierdzie Boże.

Może mamy do zanotowania niejeden błąd w życiu, Maryja pierwsza je opłakała. Może ktoś pogrążył się w grzech, Maryja wyjednała mu łaskę nawrócenia. Ile razy to powtarzało się, pozostanie tajemnicą Bogu tylko znaną, ale jeżeli to było często, stawaliśmy się przedmiotem szczególniejszych zabiegów naszej Matki Miłosierdzia. Ona to włożyła w usta nasze słowa: "Jezu, ufam Tobie" i oddaliła chwilę wiecznej i straszliwej kary.

MIŁOSIERDZIE BOŻE A MIŁOSIERDZIE LUDZKIE

"Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny". (Łk 6,36)
Spośród licznych doskonałości Bożych Zbawiciel wyróżnia miłosierdzie Boże i nakazuje je naśladować. Ale nie można naśladować tego, czego się nie zna i nie czci. Toteż w słowach przytoczonych na wstępie zawiera się nakaz nie tylko naśladowania, ale poznania i wielbienia Boga w miłosierdziu.
Każdy z nas jest grzesznikiem, jak powiada Apostoł: "Jeśli mówimy, że nie mamy grzechu,
to samych siebie oszukujemy i nie ma w nas prawdy" (1J 1,8). A grzesznik jest niewdzięcznym buntownikiem i synem wyrodnym Ojca niebieskiego. Tymczasem ten Ojciec obrażony nie wymierza nam kary zasłużonej za grzechy, ale oszczędza nas, zachowuje i ochrania, nieraz przez długie lata wyczekując naszego nawrócenia.
Czemuż Bóg od razu nie mści swej krzywdy ojcowskiej i królewskiej? Miłosierdzie Go krępuje. Ono jest tym potężnym adwokatem i zasłania nas przed sprawiedliwością, która domaga się słusznej kary. Ona woła: "Ja nie pragnę śmierci występnego, ale jedynie tego, aby występny zawrócił ze swej drogi i żył" (Ez 33,11).
Bóg nie tylko znosi nas grzesznych, ale nadto obsypuje darami. Kto nas karmi i odziewa,
kto daje nam życie i zdrowie, kto przysparza powodzeń i pomyślności doczesnej,
kto - jak mówi Zbawiciel - "sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi,
i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych" (Mt 5,45)?
Bóg, którego obrażamy, Ojciec niebieski, któremu ranimy serce, Pan, którego prawa łamiemy. Ten Ojciec niebieski nie poprzestaje na tym, że nas oszczędza i obsypuje darami, ale nadto śpieszy nam z pomocą i wszystkich używa środków, aby nas opamiętać i od zguby wiecznej ratować. Wszystkimi drogami usiłuje do naszych serc trafić: to droga nowych dobrodziejstw, to droga natchnień i łask, to droga wyrzutów i niepokojów sumienia.
Często te zachody są próżne, lecz Ojciec miłosierdzia nie zraża się naszym uporem
i póty nie odejdzie, nie rzuci, nie spocznie, aż wszystkie skarby miłosierdzia swego wyczerpie. (...) Tak Bóg postępuje z każdym z nas i nie szczędzi swej litości nawet tym, których upór i zatwardziałość przełamać się nie dają. Widzimy to na przykładzie Judasza, któremu Jezus nogi umywa, zwie go przyjacielem i darzy pocałunkiem miłości oraz boleje nad jego ślepotą:"wzruszył się do głębi" (J 13,21.)
Gdy te łagodne sposoby nie trafiają do duszy grzesznika, Bóg chwyta się środków surowych i kar, ale wszystkie kary doczesne w tym życiu mają charakter leczniczy: to również jest miłosierdzie, tylko pod inną formą: "Lecz gdy jesteśmy sądzeni przez Pana, upomnienie otrzymujemy, abyśmy nie byli potępieni ze światem" (1Kor 11,32). Nie gniew więc i zemsta,
ale miłość i miłosierdzie uzbrajają karzącą prawicę i stają w poprzek grzesznych naszych zamiarów. Jak dobra matka ogradza cierniem miejsce niebezpieczne, by zapobiec nieszczęściu bawiących się dzieci, tak Bóg sypie często pod nogi nasze ciernie, byśmy się cofnęli i nie wpadli w przepaść piekielną.
Gdy wreszcie dusza naglona dobrocią lub karą otwiera oczy i dźwiga się z upadku, Bóg nie trzyma jej długo u progu łaski, nie chowa w pamięci jej błędów, lecz w jednej chwili wszystko jej darowuje. Zamiast gniewu i ostrych wyrzutów wyciąga ramiona na przyjęcie grzesznika i w uniesieniu radości wzywa chóry Aniołów, by się cieszyły z odzyskanej owieczki.

POKÓJ A MIŁOSIERDZIE BOŻE

Jezus znowu rzekł do nich; Pokój wam". (J 20,19 - 21)

Przy każdym prawie ukazaniu się po Zmartwychwstaniu Pan Jezus pozdrawia Apostołów słowami: "Pokój wam!" Czemu przed Męką swoją nie pozdrawiał ich w ten sposób?

Bo jeszcze nie było dokonane dzieło Odkupienia. Teraz zaś została śmierć pokonana, sam grzech zgładzony, odwieczny wróg ludzkości został zdeptany i nastąpiło pojednanie Boga z grzeszną ludzkością. Wraca tedy utracony w raju pokój człowieka z samym sobą, z bliźnim i z Bogiem.

Grzech zakłócił zgodę z Bogiem i wprowadził do duszy wewnętrzny niepokój i walkę ze sobą. Wyrzuty sumienia nie dają spokoju, powodują straszną udrękę wewnętrzną, której nikt i nic na świecie usunąć nie potrafi. Głosu sumienia nie zagłuszą ani nauka, ani sztuka, ani żadna potęga na świecie. Nie pomogą tu rozrywki i podróże, zabawy i uciechy tego świata. Aż oto przychodzi Chrystus i uspokaja wzburzone sumienia ludzkie.

"Odpuszczone są twoje grzechy" (Łk 7,48).

Tę władzę odpuszczania grzechów przekazał Chrystus Apostołom i ich następcom - biskupom i kapłanom - w dniu Zmartwychwstania i w ten sposób zapewnił pokój wewnętrzny i zgodę z Bogiem i z własnym sumieniem dla wszystkich ludzi dobrej woli po wszystkie czasy aż do skończenia świata.

Pokój, jaki Sakrament Pokuty wprowadza do duszy przez pogodzenie jej z Bogiem i z sumieniem własnym, jest koniecznym warunkiem pokoju z bliźnim. Dlatego kto nie ma tego pokoju wewnętrznego, nie może mieć i zewnętrznego z ludźmi. Na świecie wszyscy, od dawna gonią za pokojem zewnętrznym, ale go nie znajdują. Zamiast pokoju są waśnie i nieporozumienia w rodzinach, społeczeństwach i państwach.

Jeżeli pilnie wnikniemy w przyczyny tych mniejszych walk i wielkich wojen, przekonamy się, że one wszystkie sprowadzają się do jednej głównej, a jest nią brak zgody z Bogiem i z własnym sumieniem u poszczególnych jednostek, państw i narodów.

Dwaj są, którzy obiecują pokój dla ludzi: świat i Chrystus.

Pokój świata jest pozorny i kończy się zaburzeniami i wojną, albowiem świat nie może dać pokoju wewnętrznego, pokoju z Bogiem, którego nie uznaje, i pokoju z własnym sumieniem. Tylko Chrystus Syn Boga Żywego przynosi pokój trwały, bo wewnętrzny, prawdziwy, który polega na usunięciu głównej przyczyny niepokoju, jakim jest grzech.

<< WIELKI POST >>

Środa Popielcowa rozpoczyna czas Wielkiego Postu, czas przemiany i nawrócenia.

Nawróćcie się do Mnie całym swym sercem. Rozdzierajcie serca a nie szaty.

W środę popielcową posypujemy głowy popiołem. Dlaczego głowę? Bo to znak, że posypując głowę, posypujemy całego człowieka, bo głowa jest najważniejsza. Środa popielcowa jest wyraźnym znakiem, że to, co naprawdę ważne, nie da się spopielić, nikt tego nie zniszczy, jest trwałe i niezmienne. Posypanie głów popiołem odsłania naszą całkowitą zależność od Stwórcy.

Poprzez zadziwiający akt miłości i miłosierdzia Bóg wydobył bowiem człowieka z prochu i obdarzył go nieśmiertelną duszą i powołał do udziału w swym boskim życiu. "Z prochu powstałeś i w proch się obrócisz, ale Pan cię wskrzesi w dniu ostatecznym". Słowo Boże jest po to, by odsłaniać Prawdę, uczyć i prowadzić, a prawdą jest to, że "przemija postać tego świata" (1Kor7,3). Sugestywny znak posypania popiołem jest dla wierzącego wezwaniem, aby człowiek nie pozwolił się uwikłać przez rzeczywistości materialne, które mają co prawda swoją wartość, ale nieuchronnie przeminą. Chrześcijanin winien poddać się przemieniającemu działaniu łaski nawrócenia i pokuty. "Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię" (Mk1,15).

Otwórzmy serca na te słowa, które często rozbrzmiewają w okresie Wielkiego Postu, i które są hasłem tego roku duszpasterskiego. Niech wędrówka drogą nawrócenia, przemiany i wierności Ewangelii, pozwoli nam wszystkim czuć się dziećmi Bożymi, którymi staliśmy w momencie chrztu świętego i obudzi pragnienie przylgnięcia do Boga Najlepszego Ojca, który kocha każde dziecko.

Pamiętaj! Nie przemieni cię czas, nie zmienią cię wydarzenia, nie uczynią cię lepszym ludzie, nawrócenie nie dokonuje się siłą woli. Więc co? Miłość przemienia ludzi. Miłość cię przemieni. Miłość zmienia świat. Bóg jest Miłością. Ja zwracam swe życie ku Bogu a On dokonuje reszty; przemiany - nawrócenia.

MODLITWA ZA RODZINY! 2015 rok

(z inicjatywy Konferencji Episkopatu Polski)
Boże, w Trójcy Świętej Jedyny, źródło życia i miłości wszystkich ludzi! Dziękujemy za to, że stworzyłeś nas mężczyznami i kobietami, abyśmy się nawzajem uzupełniali i byli dla siebie wzajemną pomocą.
Dziękujemy, że przez Jezusa Chrystusa uświęciłeś małżeństwo, ustanawiając je sakramentem. Spraw, aby każda rodzina stała się sanktuarium życia i miłości. Pomóż wszystkim małżonkom trwać w wierności i jedności. Wspieraj małżeństwa i rodziny zagrożone oraz dotknięte rozmaitymi kryzysami.
Oddajemy Ci, Boże, wszystkie dzieci od momentu poczęcia. Niech cieszą się miłością matki i ojca. Spraw, by dzieci i młodzież znalazły w rodzinach silne wsparcie dla wzrostu w prawdzie i miłości.
Umacniaj dziadków i babcie, aby umieli dzielić się mądrością i wiarą z młodymi. Prosimy, by stanowiący prawa i sprawujący władzę służyli poczętemu życiu, małżeństwu i rodzinie.
Święta Rodzino z Nazaretu, wspomagaj, aby przyszły Synod Biskupów umocnił świadomość świętego i nierozerwalnego charakteru małżeństwa i rodziny.
Święta Maryjo, Matko Boża, Królowo Rodzin, módl się za nami!
Święty Józefie, głowo Świętej Rodziny, módl się za nami!
Święty Janie Pawle II, papieżu Rodziny, módl się za nami!

ŁASKI ROKU ŻYCIA KONSEKROWANEGO !
W Roku Życia Konsekrowanego możemy otrzymać łaskę - Odpustu Zupełnego- za dusze w czyśćcu cierpiące. Wraz z rozpoczęciem Roku Życia Konsekrowanego, czyli od pierwszej niedzieli Adwentu - do 02 lutego 2016 roku, na prośbę Kongregacji do spraw Instytutów Życia Konsekrowanego, Ojciec Święty udziela odpustu wszystkim tym, którzy w Rzymie lub w kościołach lokalnych wezmą udział w uroczystościach związanych z Rokiem Życia Konsekrowanego. Jest to odpust zupełny pod zwykłymi warunkami; (spowiedź święta, Komunia św., i modlitwa w intencjach Ojca Świętego), który można ofiarować za dusze w czyśćcu cierpiące. Można go otrzymać za pobożne nawiedzenie katedry, kościoła czy kaplicy klasztornej lub innego miejsca świętego, wyznaczonego przez biskupa. Należy w miejscu wyznaczonym adorować pobożnie Pana Jezusa, przynajmniej przez 15 min. Zakończyć Modlitwą Pańską, Wyznaniem Wiary oraz modlitwą do Matki Bożej.

WIECZERZA WIGILIJNA

Zacznijmy może od początku. Jest wieczór 24 grudnia.

Na niebie pojawia się pierwsza gwiazda.

Za chwilę cała rodzina zasiądzie do wieczerzy wigilijnej przy stole nakrytym białym obrusem, pod którym znajduje siano.

Na sianku leży figurka Dzieciątka Jezus, opłatek, Pismo św., obok przystrojona świeca.

Przy stole pozostawiamy jedno miejsce wolne, jako znak pamięci o bliskich, którzy nie mogą razem z nami zasiąść do wigilii.

Nazwa "wigilia" pochodzi od słowa łacińskiego vigilia oznaczającego czuwanie.

Najważniejszym momentem Wigilii była i nadal pozostaje wieczerza uroczysta, podniosła i bardzo wyjątkowa.
Według starodawnego zwyczaju rozpoczyna się ona po zachodzie słońca, zgodnie z praktyką dawnych chrześcijan. Kiedy pojawia się pierwsza gwiazda na niebie, nasze myśli wracają do Betlejem i przypominają tę, która świeciła nad betlejemską stajenką. Wskazywała ona pastuszkom drogę do stajenki, gdzie narodziło się Dzieciątko Jezus.

Wieczerzy przewodniczy ojciec rodziny, jako głowa, albo ktoś z najstarszych, gdy nie ma ojca.

O. W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen.

Światło Chrystusa;

Bogu niech będą dzięki.

Odczytuje się Ewangelię o narodzeniu Pana Jezusa, (Łk 2,1-14).

Śpiewamy kolędę "Wśród nocnej ciszy".

Wspólna modlitwa:

Łamiemy się opłatkiem i składamy sobie życzenia świąteczne.

Śpiewamy kolędy o narodzeniu Pana Jezusa.

Potraw wigilijnych powinno być dwanaście, tyle ile jest miesięcy w roku, tylu było również apostołów.

Najczęściej wieczerza składa się z potraw przyrządzonych ze wszystkiego, co urodziło się w polu, sadzie, ogrodzie, lesie i wodzie. Podaje się jabłko na początku, barszcz z uszkami, zupę grzybową, kapustę z grzybami i grochem, rybę, pierogi, gołąbki, makowiec, kompot z suszonych owoców.

Na stole nie powinno zabraknąć dodatkowego nakrycia, które zostaje przygotowane dla oczekiwanego gościa.

Ktokolwiek zajdzie w dom w święty wigilijny wieczór, zajmie to miejsce i będzie przyjęty jak brat.

Jan Paweł II bardzo cieszył się każdym spotkaniem opłatkowym. Zwracając się do Rodaków mówił im: "Niech ten piękny zwyczaj przybliży nas do siebie i rozszerzy nasze serca. Dzieląc się wigilijnym opłatkiem, tym chlebem, który jest darem Boga i owocem przcy ludzkich rąk, otwórzmy się szeroko na drugiego człowieka. Niech ta wigilia stanie się prawdziwą ucztą miłości".

W czasie wieczerzy wigilijnej towarzyszy nam pięknie wystrojony dom, w którym wyróżnia się ustrojona choinka i szopka betlejemska.

"Cicha noc, święta noc, pokój niesie ludziom wszem, a u żłóbka Matka święta, czuwa sama uśmiechnięta,

nad Dzieciątka snem". Niech Bóg was darzy pokojem i szczęściem i błogosławieństwem.

ADWENT - jest jako pamiątka Starego Testamentu, czyli oczekiwanie na przyjście Mesjasza.

Adwentem rozpoczyna się rok liturgiczny. Adwent ma cztery niedziele i trwa cztery tygodnie do Bożego Narodzenia. Słowo adwent znaczy "przyjście". Jest on w liturgii czasem oczekiwania na przyjście oczekiwanego Zbawiciela świata. W kościele spiewamy "Spuście nam na ziemskie niwy, Zbawcę z niebios, obłoki".

Adwent jest także oczekiwaniem na ponowne przyjście Pana . Zbawca powróci jeszcze raz na ziemię na sąd ostateczny. Wtedy zgromadzone będą wszystkie narody, a Jezus Chrystus przyjdzie w chwale w otoczeniu aniołów i będzie sądził świat sprawiedliwie. Aby nas to przyjście nie zaskoczyło, trzeba czuwać i dobrze przygotować się na to spotkanie. Adwent ma jeszcze drugi aspekt, jest czasem przygotowania do najpiękniejszego święta, do Uroczystości Bożego Narodzenia, które jest owiane w radosne zwyczaje świąteczne (kolędy, kolędnicy, jasełka, życzenia itp.)

W Krakowie był piękny zwyczaj odprawiania rorat, miała go wprowadzić św. Kinga. Zapalano wtedy na ołtarzu siedem świec, jako znak siedmiu stanów.

Tak to opisał poeta Syrokomla w wierszu:

"Od Bolesława, Łokietka, Leszka,

Gdy jeszcze w Polsce duch Pański mieszkał,

Stał na ołtarzu przed Mszą - Roraty,

Siedmioramienny lichtarz bogaty,

A stany państwa szły do ołtarza,

I każdy jedną świecę rozżarza,

Król, który berłem potężnym włada,

Prymas, największa senatu rada,

Senator świeci, opiekun prawa,

Szlachcic, co królów Polsce nadawa,

Żołnierz, co broni swoich współbraci,

Kupiec, co handlem ziomków bogaci,

Chłopek, co z pola, ze krwi i z roli,

Dla reszty braci chleb im mozoli,

Każdy na świecę grosz swój położy,

I każdy gotów iść na sąd Boży".

Co nam daje sakrament pojednania - czyli spowiedź święta:

Odpuszcza grzechy i wypędza szatana z duszy
Gładzi karę wieczną i częściowo doczesną
Przywraca łaskę uświęcającą
Daje prawo do nieba

JAK NALEŻY ROZUMIEĆ POKUTĘ?

Czy pokuta to wyjątkowe umartwienie się? Czy do czynienia pokuty są zdolni wszyscy grzesznicy, czy tylko nieliczni? Papież Paweł VI, w Konstytucji Apostolskiej, przypomina nam, że pokuta to przede wszystkim wewnętrzna przemiana, nawrócenie, dążenie do świętości, to praca nad sobą na całe życie. To zmiana sposobu myślenia grzesznika, a w konsekwencji coraz lepsze postępowanie czyli upodabnianie się do Jezusa i Maryji, czy też naśladowanie świętych.

A zatem, pokuta nie jest aktem jednorazowym, ale stałym procesem. Chodzi mianowicie o to, żeby człowiek nie tylko unikał zła, ale także wykorzystał każdą okazję do czynienia dobra. Bóg daje nam w tym względzie możliwości. Zachęcają nas do tego słowa Chrystusa: "Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski"

(Mt 5,48).

Świętość nie jest więc przywilejem niektórych tylko osób, ale obowiązkiem każdego człowieka, szczególnie każdego chrześcijanina. Kto się duchowo nie rozwija ten się cofa i coraz bardziej oddala od Boga. Najpierw dbajcie o Królestwo Boże a reszta będzie wam dodana - mówi Pan Jezus.

Żeby zostać świętym trzeba tylko "chcieć" a resztę dokona Bóg - często powtarzał św. Maksymilian Maria Kolbe.

FORMY POKUTY

Kościół Katolicki dopuszcza różne formy pokutne, ale najczęściej zalecanymi są:

modlitwa,
post,
jałmużna,
dobre uczynki.

Praktykowanie pokuty polega przede wszystkim na:

wytrwałym spełnianiu obowiązków swego stanu i wieku,
cierpliwym i chętnym znoszeniu codziennych trudności i utrapień w zjednoczeniu z cierpiącym Chrystusem i Maryją.

Oprócz tego, mamy troszczyć się o pogłębienie życia religijnego, przez codzienną modlitwę i jak najczęstszy udział we mszy św., umiłowanie krzyża i praktykę cnót chrześcijańskich, pogłębienie wiedzy religijnej, przez czytanie Pisma Świętego oraz innych książek religijnych i prasy katolickiej, rodzinne przeżywanie świąt kościelnych i niedziel, a także przejawianie życzliwości dla bliźnich. Zaniedbywanie stałego wzrostu duchowego prowadzi do zawinionego zaślepienia i jest przyczyną wielu grzechów.

Ze spowiedzi św. powinniśmy odnosić dwie korzyści;

po pierwsze do spowiedzi przychodzimy po uleczenie na zranionej duszy przez grzechy,
po drugie po wychowanie - dusza nasza potrzebuje ciągłego wychowania, jak małe dziecko.

Człowiek ma pełne prawo do najbardziej osobistego spotkania się z Jezusem Chrystusem ukrzyżowanym, miłosiernym i przebaczającym, zachowujcie tradycyjną praktykę indywidualnej spowiedzi.

GRZECH I JEGO SKUTKI

"Kto popełnia grzech jest niewolnikiem grzechu" (J8,34).

Niepokutujący grzesznik nie potrzebuje wroga, aby mu dokuczał, bo sam dla siebie jest najokrutniejszym wrogiem, dlatego największe zło nie polega na tym, że człowiek upadnie, lecz że nie powstaje z tego upadku i dalej żyje w grzechu. Człowiek ze swej natury jest grzeszny, ponieważ nie jest istotą doskonałą. Dobrowolnie i świadomie łamie lub przekracza Przykazania Boże i kościelne. Rozróżnia się grzech ciężki - kiedy skala występku sprzecznego z wolą Bożą jest wielka, i grzech lekki - kiedy ciężar gatunkowy występku jest mniejszy.

Grzech ciężki jest największym zagrożeniem dla duszy każdego człowieka, ponieważ w wypadku śmierci bez pojednania się z Bogiem, zostaje odrzycony od Boga i skazany na wieczne potępienie. Grzech ciężki zachodzi tylko wówczas, gdy został popełniony świadomie i dobrowolnie.

ISTOTA SAKRAMENTU POKUTY I POJEDNANIA

Pokutujcie i wierzcie Ewangelii, wyraźnie o tym mówi P. Jezus w ewangelii św. Marka.

Ci, którzy przystępują do Sakramentu Pokuty, otrzymują od Miłosierdzia Bożego przebaczenie zniewagi wyrządzonej Bogu i równocześnie dostępują pojednania z Kościołem, któremu, grzesząc, zadali ranę a który przyczynia się do ich nawrócenia miłością, przykładem i modlitwą. Sakrament Pokuty nazywa się sakramentem nawrócenia, ponieważ urzeczywistnia w sposób sakramentalny wezwanie Jezusa do nawrócenia, drogę powrotu do Ojca, od którego człowiek oddalił się przez grzech.

WARUNKI WAŻNEGO I DOBREGO SAKRAMENTU POKUTY I POJEDNANIA

Aby sakrament spowiedzi został ważnie spełniony, grzesznik powinien wewnętrznie nawrócić się do Boga.

Owe nawrócenie powinno wyrażać się przez:

Rachunek sumienia - jest to stanięcie w świetle Prawdy Bożej i uświadomienie sobie moralnego zła w swym życiu i postępowania. Należy uznać w swym sercu, to "ja zgrzeszyłem".
Duchu Święty, który oświecasz serca i sumienia nasze, dopomóż mi poznać moje grzechy, szczerze za nie żałować i z pokorą je wyznać na spowiedzi dla otrzymania rozgrzeszenia.
Żal za grzechy, które sobie przypominamy musi być szczery. Żal zakłada uznanie winy i zdecydowane odwrócenie się od grzechu, płynące z miłości do Boga, który daje przebaczenie. Jeśli się spowiadamy nie spełniając tych warunków grzeszymy ciężko i nie możemy przystąpić do Komunii św.
Podobnie ma się rzecz gdy zatajamy świadomie grzech ciężki. Żal musi zawierać skruchę z powodu złych występków. Im dusza bardziej się uniży przed Bogiem w sakramencie pokuty, tym większe otrzyma łaski, tym bardziej doświadczy Miłosierdzia Bożego. Żal za grzech jest doskonały i niedoskonały.
Mocne postanowienie poprawy, czyli szczere pragnienie i przyrzeczenie sobie unikania popełniania tych samych i innych grzechów w przyszłości
Szczera spowiedź, czyli wyznanie grzechów przed kapłanem jest niezbędnym warunkiem ważności sakramentu, który w imieniu Pana Jezusa udziela rozgrzeszenia i przebaczenia.
Zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu, czyli wykonanie pokuty wyznaczonej przez spowiednika. Zadośćuczynienie Sprawiedliwości Bożej jest czynnością zmierzającą do naprawy wyrządzonego zła aby dostąpić uzdrowienia, przebaczenia i pojednania z Bogiem i bliźnim.

JAK POWINNA PRZEBIEGAĆ SPOWIEDŹ

Cóż lepszego nad dobrą spowiedź? Albowiem przez nią człowiek bywa uwolniony od grzechów, wraca do pojednania z Bogiem i otrzymuje pokój serca, pokój sumienia, tak że kto przedtem czuł się ściśnięty strachem, potem czuje się spokojny i szczęśliwy. Sakrament pokuty to lekarstwo duszy, które leczy wady, odpędza pokusy, udaremnia zasadzki złego ducha, wlewa nową łaskę, wzmaga pobożność i coraz więcej umacnia cnotę. Przez spowiedź dusza odzyskuje swoje prawa, które przez grzech utrzciła, oraz swoją piękność i godność zeszpeconą przez nieprawość.

Zanim klękniesz przy konfesjonale, stań w obecności Pana Boga, który jest Ojcem pełnym miłości i miłosierdzia. Wyznaj: Boże mój, ja wierzę w Ciebie, ufam Ci i chcę Cię miłować. Ty mnie widzisz, Ty mnie słyszysz, Ty znasz najlepiej moje życie, wiesz o mnie wszystko. Jezusie Synu Boga żywego, zmiłuj się nade mną.

"Będziesz miłował Pana Boga twego z całego serca, z całejduszy, ze wszystkich myśli i ze wszystkich sił swoich, a bliźniego swego jak siebie samego" (Mt 22,37).

Rachunek sumienia wg Dwóch Przykazań Miłości - czyli Dekalog.

Twoje odniesienie do Boga:

Jaka jest twoja wiara?
jaka jest pokora wobec Boga?
Kim dla ciebie jest Bóg?
Czy Bóg jest dla ciebie najważniejszy?
czy modlisz się codziennie?
czy czytasz Pismo św.?
czy godnie bez grzechu ciężkiego przyjmujesz P. Jezusa w Komunii św.?
czy uczestniczysz w niedzielę i święta we mszy św., czyli w ofierze, którą składa na ołtarzu, także za ciebie, Pan Jezus?
czy lekceważysz to sobie?
czy pracujesz w niedzielę bez prawdziwej konieczności?
czy niedziela jest dla ciebie dniem świętym?
czy nie stała się dla ciebie dniem robienia sobie zakupów?
czy ulegasz przesądom, wróżbom, horoskopom?
czy pogłębiasz swoją wiarę - czy ona wzrasta, czy słabnie?
czy nie narażasz się na jej utratę lub osłabienie przez brak czasu dla Boga, przez złe towarzystwo, czytanie złych książek i prasy?
czy swoją postawą i swoimi wypowiedziami na temat wiary i Kościoła nie dałeś złego świadectwa, zgorszenia?

Twoje odniesienie do bliźnich i samego siebie:

Czy jesteś życzliwy i dobry dla drugich, czy starasz się pomóc ludziom?
Czy nie zgrzeszyłeś brakiem szacunku i miłości wobec swoich rodziców?
Czy będąc rodzicem dobrze wychowujesz swoje dzieci?
Czy chronisz je przed złem, czy dajesz dobry przykład własnym życiem?
Czy szanujesz i kochasz swoją ojczyznę?
Czy nie niszczyłeś własnego życia lub innych; przez nienawiść, alkohol, nikotynę, narkotyki, przez słowo i czyn?
Jak korzystasz z telewizji, internetu?
Czy przez nadmierne lub bezkrytyczne oglądanie, czytanie i otwieranie złych stron nie niszczysz zdrowia ciała i ducha, nie zabijasz swego czasu, sumienia, więzi rodzinnej?
Czy nie narażasz życia innych i swojego przez brawurę i łamanie przepisów drogowych?
Czy szanujesz swoich rodziców, osoby starsze, chore, upośledzone?
Jaki jesteś w dziedzinie czystości? /w myślach, słowach i uczynkach/ -nieprzyzwoite myśli, zabawy, rozmowy, stosowanie antykoncepcji, oglądanie pornografii, samogwałt, czyny homoseksualne - czy nie popełniłeś któryś z tych?
Czy nie kradłeś? czy oddajesz rzeczy pożyczone, znalezione, skradzione?
Czy jesteś uczciwym pracodawcom, pracownikiem, czy sumiennie spełniasz swoje obowiązki?
Czy nie zgrzeszyłeś kłamstwem, zniesławieniem, obmową, osądzaniem innych? czy ulegasz zazdrości, czy życzysz źle innym?
Czy przebaczyłeś swoim winowajcom? -czy sam umiesz przyjąć przebaczenie od Boga i ludzi? -Jeżeli za swoje grzechy żałujesz, Bóg ci je odpuści, ale pod warunkiem, że ty przebaczysz tym, którzy zawinili wobec ciebie. Pierwszym krokiem do przebaczenia może być szczera modlitwa za winowajców.
-"Odpuść nam nasze winy jako i my odpuszczamy naszym winowajcom".

Siedem grzechów głównych

Jest to siedem rodzajów grzechów raniących ciężko duszę i bardzo niebezpiecznych dla zbawienia człowieka, ponieważ przeradzają się w nałogi a te prowadzić później mogą do najcięższych grzechów, nawet zbrodni a nierzadko do całkowitej pogardy wszystkiego co Boże. Dlatego należy wystrzegać się tych grzechów i eliminować je w zarodku, być bardzo czujnym i strzec się ich, a są to następujące:

Pycha - wynoszenie się ponad innych w myślach, w mowie i w czynie. Przejawia się w pogardzie wobec bliźnich i lekceważeniu Prawa Bożego.
Chciwość - może występować w postaci skąpstwa, nadmiernego dążenia do zysku lub zachłannego i nieuzasadnionego gromadzenia dóbr materialnych.
Zazdrość - przejawia się uczuciem niechęci do osób, którym się lepiej powodzi niż zazdrośnikowi. Pielęgnowana może doprowadzić z czasem do zawiści, kradzieży a nawet zabójstwa.
Nieczystość - dotyczy czystości cielesnej i odnosi się do VI przykazania Bożego. Wyzwala najniższe namiętności i i instynkty upadlając godność osoby ludzkiej stworzonej na obraz i podobieństwo Boże. Zabija świętość ciała i duszy rodzi pogardę do bliźniego a w ostatecznym rozrachunku do całkowitej negacji Boga. "Człowiek zmysłowy bowiem nie pojmuje tego, co jest z Bożego Ducha" (Kor 2,14).
Nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu - picie alkoholu w celu upicia się jest grzechem ciężkim. Obżarstwo niszczy życie duchowe, "Bo jeżeli będziecie żyli według ciała, czeka was śmierć, Jeżeli zaś przy pomocy Ducha uśmiercać będziecie popędy ciała - będziecie żyli".
Gniew - skłonność ta prowadzi często do przejawów niesprawiedliwości, znieważania innych, niszczenia majątku, przyjaźni itp. Gniew ustępuje z chwilą przebaczenia a pielęgnowany prowadzi do nienawiści, chęci odwetu.
Lenistwo - sprowadza się najczęściej do zaniedbywania swoich obowiązków jak również praktyk religijnych. Prowadzi do obojętności i letniości w wierze: "A tak, skoro jesteś letni i ani gorący, ani zimny, chcę cię wyrzucić z mych ust".(Ap 3,16)

Dziewięć grzechów cudzych

GRZECHY CUDZE - czyli wspólne; Grzech cudzy popełnia ten, kto innych naraża na grzech. Te grzechy popełnia ten, kto;

Pobudza do grzechu, (np. poprzez niewłaściwe zachowanie, nieskromny ubiór, itp).
Namawia do grzechu, (np. do kradzieży, do picia alkoholu, brania narkotyków, do pobicia kogoś, do nierządu)
Milczy na grzech bliźniego, (np. dla własnego spokoju)
Nakazuje popełnić grzech, (np. osobom od siebie słabszym, zależnym)
Zezwala popełnić grzech, (np. osobom podwładnym, od siebie zależnym)
Pomaga popełnić grzech, (np. przy kradzieży, przy napadzie)
Nie karze grzechu, (np. popełnionego przez podwładnych)
Broni grzechu, (np. popełnionego przez inne osoby)
Pochwala grzech, (np. popełniony przez inne osoby)

GRZECHY PRZECIW DUCHOWI ŚWIĘTEMU

Grzeszyć zuchwale w nadziei miłosierdzia Bożego; - czyli świadomie decydować się na popełnienie grzechu ciężkiego - mówiąc sobie, co tam, Pan Bóg dobry i tak mi przebaczy.
Rozpaczać albo wątpić w łaskę Bożą; - np. zaniechać modlitw w danej intencji, nie wierząc w ich skuteczność, albo ktoś ma mało ufności i mówi, już tyle nagrzeszyłem, że mi Pan Bóg nie przebaczy, nawet nie mam po co iść do spowiedzi i tak będę potępiony.
Sprzeciwiać się jakiejś uznanej prawdzie chrześcijańskiej; - np. w istnienie czyśćca, piekła, albo w rzeczywistą i realną obecność Chrystusa w Hostii św., w Niepokalane Poczęcie; itp.
Bliźniemu łaski Bożej zazdrościć; np. gorliwości religijnej, albo są tak przewrotni, że sami są źli i poprawić się nie chcą a jeszcze dokuczają tym, którzy są dobrzy.
Zatwardziałość wobec zbawiennych natchnień Ducha Świętego - np.lekceważenie natchnień do pełniejszych praktyk religijnych, bezinteresownej pomocy bliźniemu w potrzebie, itp.
Odkładanie pokuty i nawrócenia aż do śmierci - odkładanie pokuty na później, na starość; jeszcze mam czas, jeszcze nie umieram.

GRZECHY WOŁAJĄCE O POMSTĘ DO NIEBA

Umyślne zabójstwo - przemyślane, z premedytacją, chodzi tu najczęściej o mordowanie dzieci nienarodzonych i nieuleczalnie chorych, (aby odwrócić uwagę używa się słów aborcja i eutanazja)
Grzech sodomski - chodzi tu przede wszystkim o zboczenie homoseksualne i o grzech kazirodztwa.
Uciskanie ubogich, wdów i sierot - grzech ten popełnieją ci, którzy wykorzystują takie osoby lub odmawiają im pomocy w potrzebie.
Zatrzymanie zapłaty pracownikom - chodzi o niesprawiedliwe, zaniżone wynagrodzenie, niewypłacanie w terminie, płacenie alkoholem, ociąganie się z zapłatą.

GRZECHY ZANIEDBANIA

Zaniedbywane uczynki milosierdzia:

a) względem duszy:

Nie upomniałem grzeszących,
Nie pouczałem nie umiejących.
Wątpiącym nie użyczyłem dobrej rady.
Nie pocieszałem strapionych.
Nie chciałem krzywdy cierpliwie znosić.
Nie chciałem urazów chętnie darować.
Nie modliłem się ani za żywych, ani za umarłych.

b) względem ciała:

Nie nakarmiłem głodnego.
Nie dałem pić spragnionemu.
Nie użyczyłem gościny komuś w wielkiej potrzebie
Nie wspomogłem kogoś w wielkiej potrzebie.
Nie starałem się o więźniów.
Nie odwiedzałem chorych, starych (np. rodziców).
Nie brałem udziału w pogrzebie, zwłaszcza bliskich.

Panie Jezu Chryste u stóp Twojego krzyża pragnę żałować za moje grzechy. Obym przejął się prawdą, że moje grzechy są rzeczywistą przyczyną Twej Męki i śmierci na krzyżu. Wybacz mi Boże i łaską Twoją odmień moje serce. Mimo całej naszej niewdzięczności, słabości i złości nie przestałeś nas miłować do samej śmierci. Ufając Twej miłości i miłosierdziu proszę: pomóż mi nawrócić się, unikać grzechu, zwłaszcza ciężkiego. Boże błogosław moje postanowienie. Amen.

DAR UZDOLNIENIA DO MODLITWY W DUCHU ŚWIĘTYM

Kiedyś apostołowie prosili: Panie naucz nas modlić się, Pan Jezus odpowiedział; wy tak się módlcię: i podał uczniom formułkę do wspólnej recytacji, /bo w liczbie mnogiej/: "Ojcze nasz, któryś jest w niebie, święć się imię Twoje, przyjdź Królestwo Twoje, bądź wola Twoja jako w niebe tak i na ziemi. Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj, i odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom i nie wódź nas na pokuszenie, ale nas zbaw ode złego. Amen".

Kierowani Duchem Świętym mówili od Boga święci ludzie - to słowa św. Piotra, św. Paweł zaś pisze, że nie umiemy się modlić jak trzeba, ale Duch Święty w nas się modli, niewymownym, wzdychaniem i przedstawia Bogu to, co z naszej strony powinno Mu być przedstawione (por. Rz 8,26-27).
Dialog, niezwykły dialog człowieka z Bogiem, może się dokonywać tylko w Duchu Świętym. Kierowani Duchem Świętym mówią od Boga do człowieka święci ludzie, szczególnie autorzy ksiąg natchnionych Pisma świętego.

Ale również kierowani Duchem Świętym mówią do Boga ludzie, odpowiadając na Jego odezwanie się, które także dokonuje się w Duchu Świętym.

Modlitwa jest bardzo ważną sprawą w życiu. Ilekroć przystępujemy do modlitwy, musimy poddać się działaniu Ducha Świętego. W Duchu Świętym musimy się wsłuchać w słowo Boże, żeby je przyjąć rzeczywiście jak słowo przychodzące do nas od Boga, do nas skierowane i w Duchu Świętym musimy się starać na to słowo odpowiedzieć. Modlitwa, jako dialog z Bogiem, staje się wtedy rzeczywistością w naszym życiu, staje się możliwa.

Nie zapominajmy o naszej niezwykłej godności, która się wyraża w tym, że jesteśmy uzdolnieni do tego, żeby rozmawiać z Bogiem. Każda modlitwa jest w gruncie rzeczy cudem działania Bożego w nas, bo każda modlitwa jest rzeczywiście spotkaniem z Bogiem Ojcem przez Syna Bożego w Duchu Świętym.

Z jednej strony powinniśmy się modlić często i nieustannie, a z drugiej strony nie wolno nam przywyknąć do modlitwy, wpaść w rutynę, tak że zatracimy świadomość wielkości tej sprawy i nie wejdziemy w nadprzyrodzoną relację do Boga w Duchu Świętym, w wierze, nadziei i miłości.